Kiedy komornik ma prawo zająć konto?

Egzekucja przez komornika nazywana jest zajęciem. Stanowi ona jeden z najefektywniejszych sposobów dochodzenia wierzytelności. Kiedy komornik ma prawo zająć konto, jak się to odbywa i jakie mamy wówczas możliwości – o tym poniżej w artykule.

Aby egzekucja z tytułu zajęcia komorniczego miała miejsce, należy złożyć wniosek do komornika, w którego okręgu dany dłużnik ma miejsce zamieszkania. Jeśli dłużnik nie posiada miejsca zamieszkania w Polsce, to wówczas oznacza się je na podstawie miejsca jego pobytu bądź według ostatniego miejsca jego zamieszkania w Polsce. We wniosku wierzyciel wraz z komornikiem muszą dokładnie oznaczyć wierzytelność dłużnika, która to ma stać się przedmiotem egzekucji.

Zajęcie do egzekucji z wynagrodzenia za pracę dokonywane jest wraz z chwilą doręczenia dłużnikowi wezwania zajętej wierzytelności. Tego rodzaju egzekucja należności pieniężnych może dotyczyć zarówno wynagrodzenia zasadniczego, jak i premii czy nagród należnych pracownikowi udziałów w funduszu zakładowym bądź zyskach, a także wszystkich innych funduszy związanych z pracą. Zajęcie komornicze wynagrodzenia dotyczy wszelkich sposobów nawiązań o pracę – umowy o pracę, zlecenia, powołania, wyboru oraz mianowania. Komornik musi zawiadomić dłużnika o tym, że do wysokości egzekwowanego świadczenia, a następnie aż do pełnego pokrycia długu nie może on odbierać wynagrodzenia poza częścią wolną od zajęcia oraz nie wolno mu rozporządzać nim w żaden inny sposób. Zajęcie wynagrodzenia za pracę może być przeprowadzone tylko wtedy, gdy zapłata nie została jeszcze pracownikowi wypłacona oraz kiedy dłużnik jest nadal zatrudniony u danego pracodawcy w czasie dokonywania zajęcia wynagrodzenia przez komornika.

Dokonując zajęcia z wynagrodzenia komornik musi wezwać pracodawcę do tego, aby nie wypłacał danemu pracownikowi żadnego wynagrodzenia (poza częścią wynagrodzenia wolną od potrąceń), a także żeby w ciągu tygodnia przedstawił mu zestawienie periodycznego wynagrodzenia pracownika-dłużnika za okres ostatnich trzech miesięcy. Pracodawca musi przekazywać wynagrodzenie bezpośrednio wierzycielowi egzekwującemu lub komornikowi w takiej kwocie oraz w takim terminie, do jakich wcześniej zobowiązał się na piśmie. Jeśli wystąpią przeszkody do wypłacania wynagrodzenia za pracę, to pracodawca musi te przyczyny podać w oświadczeniu wysłanym do komornika.

Egzekucję z wynagrodzenia za pracę ściśle określają przepisy zawarte w Kodeksie postępowania cywilnego, dlatego też podlega ona przewidzianym tam ograniczeniom. Zgodnie z nim potrąceniu podlegają: zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi-dłużnikowi (do wysokości połowy wynagrodzenia), sumy egzekwowane z tytułów wykonawczych innych niż świadczenia alimentacyjne (do wysokości 50% wynagrodzenia), sumy egzekwowane na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych (w wysokości do 3/5 wynagrodzenia), kary pieniężne. Natomiast wolna od potrąceń jest kwota wynagrodzenia za pracę wynoszącą sumę płacy minimalnej (po odliczeniu składek), 75% minimalnego wynagrodzenia za pracę, a także 90% minimalnej zapłaty za pracę przy potrącaniu kar pieniężnych.

Jeśli pracodawca lub pracownik-dłużnik uchylą się od obowiązków procedury egzekucyjnej, to komornik może na nich nałożyć karę w wysokości do 2 tys. zł, którą może ponawiać.

Należy pamiętać także o tym, że komornik nie ma prawa zająć jednocześnie wynagrodzenia oraz konta bankowego, gdyż spowoduje to pozbawienie dłużnika jakichkolwiek dochodów czy też zajęcie dochodów innych niż z tytułu wynagrodzenia za pracę. Jeżeli jednak się tak stanie, to dłużnik ma prawo złożyć skargę na nieuczciwego komornika do sądu rejonowego w terminie tygodnia od daty uzyskania wiedzy o dokonaniu bezprawnych czynności komorniczych.