Zasiedzenie w dobrej i złej wierze

Nabycie ruchomości lub nieruchomości poprzez zasiedzenie nadal nie jest dziś rzadkością. Czym jest zasiedzenie, jakie jego formy odróżniamy oraz jakie przedmioty wchodzą do takiego prawa?

Czym jest zasiedzenie?

Zasiedzenie jest jednym że sposobów nabycia prawa do nieruchomości, bądź rzeczy ruchomej, nawet wtedy, gdy jej poprzedni właściciel nie wyraził zgody. Do tego zdarzenia dochodzi z mocy prawa, nieodpłatnie, również dla wcześniejszego właściciela

Natomiast samoistne posiadanie jest to dysponowanie nieruchomością w taki sposób, jakby to była własność osoby. W takiej sytuacji nie może do zasiedzenia dojść przez dzierżawcę lub najemcę.

Przedmioty i czas zasiedzenia

Poza nieruchomościami i ruchomościami, jest możliwość zasiedzenia prawa do użytkowania wieczystego lub co niektórej służebności. Dopuszczone jest również prawo do zasiedzenia udziału w nieruchomości wspólnej przez kilku lub jednego współwłaściciela. W tym przypadku następuje to przeciw reszcie współwłaścicieli. Są również oznaczone wyłączenia w działaniu tej instytucji, czyli sytuacja w przypadku niewyodrębnionego lokalu, kiedy prawnie jeszcze nie istnieje. Również nie jest możliwe wydzielenie części składowej nieruchomości, jak komórka, strych, piwnica. Kolejną opcją wyłączoną z zasiedzenia są drogi publiczne.

Warunkiem uzyskania prawa do zasiedzenia jest to, by przez czas określony ustawą miało miejsce posiadanie przedmiotu. W przypadku nieruchomości wystarczy 20 lat, pod warunkiem, że jest to posiadanie samoistne w dobrej wierze. Natomiast w złej wymagane jest lat 30.

Zasiedzenie w dobrej i złej wierze – na czym polega?

Określenie dobrej lub złej wiary jest bardzo istotnym elementem zasiedzenia, decydującym w przypadku nieruchomości o tym, po jakim czasie dojdzie do nabycia praw. W przypadku ruchomości jest to kwestia decydująca o tym, czy do nabycia tych praw dojdzie w ogóle. Sądy i ich orzecznictwo nakazuje przyjąć, że posiadacz w dobrej wierze to osoba, która nabyła rzeczy od kogoś, kto nie był właścicielem lub od takiej, która nie mogła w określonych okolicznościach zostać stroną umowy zawieranej w formie aktu notarialnego, co doprowadziła do unieważnienia przeniesienia prawa własności. Jednak posiadacz w dobrej wierze w momencie objęcia rzeczy nie może wiedzieć o wspomnianych okolicznościach. Musi być więc błędnie przekonany, że prawo własności rzeczy mu przysługuje.

Z kolei pojęcie złej wiary oznacza, że posiadacz w momencie obejmowania rzeczy ma świadomość tego, że to czyjaś własność.

To, czy posiadacz jest w dobrej czy złej wierze, rozstrzyga się z uwzględnieniem okoliczności w chwili nabycia rzeczy w posiadanie. Zatem jeśli posiadacz przed upływem 20 lat dowie się, że nieruchomość nabył od osoby niebędącej właścicielem, jego czas zasiedzenia nie ulegnie zmianie, czyli wydłużeniu. Natomiast w przypadku ruchomości, koniecznym jest, aby utrzymywać stan dobrej wiary przez cały czas posiadania. Nie jest konieczna żadna aktywność, aby nastąpiło prawne nabycie prawa własności.